Rozdział drugi – „To Ty zrobiłaś pierwszy gest. To Ty wiedziałaś, czego chcę. To Ty, jak nigdy nikt, to Ty.”

[Universe - "W Perły Zmienić Deszcz"]

Trening dziewczyn trwał od dobrej godziny. Panie wylewały z siebie ostatnie poty. Były w kompletnym szoku nowej taktyki treningowej trenera Matlaka. Bardzo mało mówił, a więcej kazał im grać piłką. Eliza, była przyzwyczajona do takiego trybu pracy, ponieważ we Włoszech głównie taki funkcjonował. Z kolei Diana taki wolała. Skupiała się na każdej piłce, a słowa trenera ją tylko rozpraszały. Podczas treningu dziewczyn w sali znajdował się Michał Bąkiewicz. Panowie swój trening na dzień dzisiejszy skończyli. Dochodziła godzina dziewiętnasta. Kobiety w hali były już od trzech godzin i już nie długo miało wszystko się skończyć.

Brunet, uważnie przyglądał się swojej znajomej. Eliza, była dalej atrakcyjną kobietą. Blond włosy delikatnie powypadały z misternie ułożonego kucyka. Na jej twarzy było widać determinację, aby być jeszcze lepszą niż jest. Mimo tego, że on ewidentnie ucieszył się na jej widok, to ona na jego niekoniecznie. Wydawała się być speszona jego widokiem – jakby kompletnie się go tutaj nie spodziewała, a to przecież ona powinna być w Szczyrku, a nie w Spale. Michał, uważnie jej się przyglądał. I niepokoił brak dawnego, tak dobrze znanego mu błysku w błękitnych jak niebo tęczówkach. Była jakby poważniejsza, jakby czegoś strzegła jak najdroższego skarbu. Jednak jedna rzecz pozostała niezmienna. Jej złość, gdy coś jej nie wychodziło. Tak samo się denerwowała. Pamiętał jak kiedyś prawie skręciła sobie kostkę przy wyskoku. Bluźniła jak szewc, gdy musiała na kilka dni przestać trenować.

Przez te kilka lat, kiedy jej nie widział wydawało mu się, ze czegoś brakuje w jego życiu. Teraz już wiedział. Brakowało mu tego uśmiechu, którym ona obdarowywała każdego, a jednocześnie cały świat. Wtedy miało się wrażenie, że cały świat jest lepszy. Jednak ten uśmiech nie był taki jak kiedyś pełen radości. Coś go przyćmiło. Jakiś problem, o którym on nie wiedział, a przecież wydawało się, że w jej życiu nic się nie zmieniło, bo dalej była sama. Obok bruneta, siedział Jakub Jarosz, który obserwował poczynania swojej siostry. Był z niej niewyobrażalnie dumny. Ona, w tak młodym wieku miała być liderem polskiej kadry.

- Na kogo tak patrzysz, Bąku? – spytał Jarosz.

- A wiesz trenuje tutaj moja dawna znajoma i nie mogę uwierzyć, że nic się nie zmieniła.

- Która to? – spytał Kuba i złapał piłkę, która po ataku leciała w ich stronę.

- Ta blondynka o niebieskich. Eliza. Dawno jej nie widziałem.

- Coś was łączyło więcej niż tylko koleżeńskie stosunki? – spytał Jarosz, z diabelskim uśmiechem.

- A co ty jakiś dziennikarz? Idź ty diable – zaśmiał się Michał do kolegi.

- Pytam z czysto ciekawskich powódek – wyjaśnił rudy i pomachał do siostry, która właśnie szła do szatni.

- Z kim ja trenuję – powiedział Michał sam do siebie i wstał ze swojego miejsca.

Wszedł na płytę boiska i zaczął kierować się w stronę Elizy. Chciał z nią porozmawiać. Dowiedzieć się, co się u niej działo przez te lata, kiedy była we Włoszech. Chciał nawet odnowić z nią kontakt, ale na samym początku na stopie czysto koleżeńskiej, bo przecież nie wiedział czy dziewczyna dalej coś do niego czuje. Ich romans był bez zobowiązań i każde po jego zakończeniu poszło w swoją stronę, ale żadne nigdy nie powiedziało, że to, co kiedyś ich połączyło nagle wygasło.

Blondynka zorientowała się, że Michał idzie w jej stronę i w tempie ekspresowym udała się do szatni, a Bąkiewicz kompletnie nie wiedział, co ma o tym myśleć…

TYMCZASEM

Diana, po skończonym treningu natychmiast udała się pod prysznic i ubrała świeże ubrania. Wysuszyła włosy i po czterdziestu minutach wyszła do niewielkiego ogródka, który należał do hotelu. Usiadła na ławce i wpatrywała się w zachodzące słońce, które chowało się za koronami drzew. Uwielbiała siadać w tym miejscu i rozmyślać o tym, co przez ostatni czas wydarzyło się w jej życiu. Nie wiedziała gdzie jest Zbyszek, ale nie zamierzała też go szukać. Wiedziała, że nie są tutaj dla przyjemności, a mają ciężko pracować, więc częste spotkania nie wchodziły w grę. Jednak sam jego widok na stołówce powodował, że czuła się lepiej. Jego uśmiech i spojrzenie. Kochała go. Wiedziała, że to jest mężczyzna jej życia. Była o tym święcie przekonana. Tata śmiał się, że ich dzieci będą skazane na siatkówkę. Będą miały ją we krwi. Nie mogła uwierzyć, że są ze sobą już dwa lata. Diana miała wrażenie, że jest to zaledwie kilka miesięcy, a było to spowodowane bardzo rzadkimi spotkaniami. Kiedy oboje decydowali się na ten związek wiedzieli, że będzie im ciężko. Ruda, była święcie przekonana, że to się rozpadnie po dwóch miesiącach, ale ku jej wielkiemu zaskoczeniu trwali w tym dalej. I to Zbyszek, był tym, który częściej wywoływał kłótnie o nie wiadomo, co, ale potrafił również przyznać się do błędu. Najbardziej go kochała, za to, że umiał wyrażać to, co czuje. Potrafił sprawić, że zakochiwała się w nim jeszcze bardziej każdego dnia. Był czuły i opiekuńczy.

- Tak myślałem, że cię tutaj znajdę – powiedział Zbyszek i usiadł obok niej, a na plecy zarzucił swoją bluzę.

Uśmiechnęła się i przytuliła do niego. Musiała mu to przyznać. Znał ją jak mało, kto. Wiedział gdzie należy jej szukać. A w Spale, gdy była najczęściej przesiadywała właśnie na tej ławeczce. Zamknęła oczy i napawała się ciszą. Mimo swojego roztrzepania, które były jej cechą charakterystyczną to teraz potrzebowała spokoju. Potrzebowała jego ramion, w których mogła się skryć.

- Zbyszek…

- Tak?

- Tęskniłam za tobą – powiedziała Diana z uśmiechem.

- Ja mocniej, mysza.

- Mówiłam, że masz nie mówić do mnie mysza – oburzyła się panna Jarosz.

- Złośnico ty moja. Jak po treningu? – spytał.

- Będę mieć jutro zakwasy jak nic – powiedziała ze śmiechem.

- A bo się obijało przez dwa tygodnie w Nysie i tak to jest – stwierdził.

- Nie denerwuj mnie. Ty, chociaż się wygrzałeś na Dominikanie i to beze mnie. A właśnie, z jaką dziewczyną na nią poleciałeś? – spytała Diana, która kilka dni temu przeczytała rewelację w gazecie, że jej Bartman się z nią rozstał.

- Z żadną. Przecież wiesz. Co sobie znowu tam ubzdurałaś w tej rudej główce, co?

- A bo takie rewelacje mnie z gazet dochodzą – powiedziała Diana.

- I wierzysz w to co piszą jakieś brukowce? – oburzył się Zbyszek.

- Tak, tylko spytałam, a ty się od razu denerwujesz – powiedziała Diana.

- I za to mnie kochasz.

- Powiedzmy, że za to. Za ile wyjeżdżacie na finał Ligi Światowej?

- Pojutrze.

- Nie lubię się z tobą rozstawać.

Uśmiechnął się delikatnie i pocałował ją. Za chwile i tak mieli się rozstać, aby wypocząć przed kolejnym ważnym dniem treningów.

 ***

Kiedy rano wstałam wiedziałam od razu pomyślałam o Arku i w jakimś stopniu każdy z rozdziałów który pojawił się dziś na blogach moim i Tea jest mu choć w małej części dedykowany. Mam nadzieję, że nie macie nam tego za złe. 

A co robimy jutro? Głośno przed telewizorem kibicujemy naszym. Polska!

Pozdrawiam,