Rozdział 17 – „Czy jakakolwiek inna zasadzka może równać się z zasadzką miłości?”

Zbyszek ze złością wrzucił swoje rzeczy do szafki. Był wściekły to za mało powiedziane w jego przypadku. Z początku myślał, że Diana postanowiła zrobić sobie z niego głupi dowcip, ale upewniając się, że Jarosz nie kłamie czuł się dokładnie tak jakby ktoś brutalnie, bez żadnego znieczulenia, wyrwał mu z piersi bijące serce po czym rzucając na podłogę mocno przydeptał je butem. Został zdradzony przez dwie bliskie mu osoby. Dziewczyna którą kochał i z którą planował założenie rodziny przespała się z jego najlepszym przyjacielem który był dla niego niczym rodzony brat. Za jednym razem stracił wszystkich tych, którzy zajmowali szczególne miejsce w jego życiu. Jeszcze o ile Diana próbowała za wszelką cenę dowieść Bartmanowi, że ta zdrada była jej najgorszym błędem, o tyle Michał zdawał się w ogóle tym nie przejmować. Nieświadomy tego, że Zbyszek już o wszystkim wie nadal udawał, że pomiędzy nim a Dianą do niczego nie doszło co tym bardziej irytowało bruneta. Czekał, aż w końcu Kubiak okaże się na mieć przynajmniej trochę honoru i sam powie mu o wszystkim, ale patrząc na to jak śmiał się z innymi kadrowiczami, jak sypał kawałami na prawo i lewo, a z jego twarzy nie schodził ten denerwujący uśmieszek, Zbyszek zaczynał wątpić, że czegoś takiego doczeka.
- Zbysiu spokojnie. Ta szafeczka ci nic nie zrobiła, nie wiem o co się tak pieklisz. – główny zainteresowany stanął za Bartmanem ukazując jednocześnie ukazując niczym w reklamie Colgate, dwa rzędy śnieżnobiałych zębów – Trzymaj tą agresję na mecz z Włochami, a nie wyżywasz się na przedmiotach martwych. Pewnie posprzeczałeś się z narzeczoną, co?
Bartman mocniej zacisnął pięści. Ta cała złość którą kumulował w sobie przez kilka teraz powoli znajdowała ujście w jego czynach. Ten uśmiech Kubiaka, jego nie zachwiana pewność siebie i sarkazm w głosie spowodowały, że Zbyszek bez namysłu rzucił się na niego z pięściami. Z początku zaskoczony Michał szybko zaczął trzeźwo myśleć i wdał się w przepychankę z wyższym o kilka centymetrów od siebie, przyjacielem.
- Co wy wyrabiacie?! – Piotrek Gruszka widząc całe zajście wkroczył pomiędzy nimi próbując jakoś zapanować nad sytuacją, która z każdą mijającą sekundą zaczynała wymykać się z pod kontroli – Uspokójcie się, słyszycie?! Spokój do jasnej cholery!
Reszta siatkarzy widząc bezskuteczne poczynania atakującego polskiej reprezentacji również postanowili zareagować i w momencie gdy Bąkiewicz i Kurek siłowali się ze Zbyszkiem, Igła i Możdżonek odciągali na bok rozwścieczonego Kubiaka.
- Co wam do łbów strzeliło? – Żygadło z dezaprobatą pokręcił głową – Jesteście dorosłymi facetami, a zachowujecie się jak dzieci.
- Ja się zachowuje jak dzieciak? – uśmiechając się ironicznie pod nosem Michał prychnął nie zadowolony – Przecież widzieliście, ze ja nic nie zrobiłem. To ten kretyn rzucił się na mnie z łapskami.
- Ja się rzuciłem z łapskami na ciebie? To może trzeba było pomyśleć, żeby nie kłaść swoich łapsk na czymś co nie jest twoje.
- O co ci człowieku znowu chodzi?!
- Masz czelność się pytać o takie rzeczy?! – spazmatyczny śmiech rozniósł się głuchym echem po całej szatni – No pochwal się kolegom co zrobiłeś. Dajesz Kubiak, no powiedź jakim jesteś wspaniałym facetem.
- Nie wiem o co ci chodzi?
- To ja ci powiem o co mi chodzi! Otóż kochani koledzy ten oto obecny tu z nami Michał Kubiak niczym prawdziwy bohater próbował pocieszyć pewną niewiastę – każde słowo bruneta było aż przesycone ironią – Szkoda tylko, że tą niewiastą okazała się być moja narzeczoną, a sposobem na pocieszenie łóżko. Tak kochani koledzy, Michał Kubiak pieprzył się z Dianą i jak można było w ostatnich dniach zauważyć po jego zachowaniu był z tego faktu cholernie dumny.
W pomieszczeniu zapadła niezręczna cisza. Żaden z siatkarzy nie był w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. W skupieniu poszczególni gracze spoglądali po sobie orientując się, czy oby na pewno się nie przesłyszeli.
- Zostawcie mnie. – Bartman spojrzał wymownie na kolegów, którzy go trzymali
- A nic mu nie zrobisz?
- Nie. Tylko mnie puśćcie.
Zachęceni skinieniem głowy przez Piotrka Gruszkę, Bąkiewicz i Kurek zwolnili uścisk i w tym samym momencie tego pożałowali. Nadal trzymany przez Możdżonka i Ignaczaka Kubiak był idealnym celem. Nie zastanawiając się ani sekundy Zbyszek z całej siły uderzył Michała pięścią w nos. Z ‘kontuzjowanej’ części ciała poleciała wąska strużka krwi.
- Pojebało cię stary?! – uwalniając się od silnych rąk Marcina i Krzyśka Kubiak przystawił swoje dłonie do twarzy – Mogłeś mi połamać nos?!
- Nie uważasz, że to i tak niska cena za spieprzenie mi życia? 

Zbyszek nawet nie czekał na żadną reakcję. Odsuwając Zatorskiego i Ruciaka szybkim krokiem udał się w stronę wyjścia z szatni. Nie miał przesiadywać tu ani sekundy dłużej i patrzeć na swojego byłego już przyjaciela. Wciąż trzęsąc się z nerwów pewnym siebie krokiem wszedł na hale zupełnie ignorując kilka młodych dziewczyn stojących przy barierkach i skandujących jego imię. Musiał odreagować się, wyżyć, zapomnieć. Biorąc do rąk piłkę stanął za linką końcową boiska po czym podrzucając wysoko żólto-niebieską Mikasę uderzył w nią z całej siły nie zwracając uwagi, że pierwsi kibice zaczęli już rozsiadać się na trybunach katowickiego Spodka...

***

Oddychając ciężko Michał stanął w polu serwisowym. Uważnie przypatrywał się jak za włoskim libero gotowy do wbiegnięcia na swoją pozycję czai się Lorenzo i to właśnie on był jego celem. Po tym jak wczorajszego wieczoru dowiedział się od Elizy co włoski atakujący mówił o niej i Mikołaju był wściekły, najchętniej od razu poszedłby do jego sypialni i obił tę jego cwaniacką buźkę, jednak drobne dłonie dziewczyny które obejmowały jego szyje uniemożliwiały mu to. Blondynka nie chciała, aby Bąkiewicz nie potrzebnie się narażał. Najchętniej ochroniłaby Mikołaja i jego żeby nikt nie wyrządził im krzywdy, ale była na to za słaba. Tuląc ją wczorajszego wieczora do siebie i widząc jej zły obiecał sobie, że nie pozwoli aby ten makaroniarz namieszał w ich życiu. Co prawda Eliza prosiła go żeby nie użył w stronę Perazzolego siły fizycznej, ale przecież w meczu te zasady nie obowiązywały i co rusz gdy piłka była wystawiana do Michała ten celowo atakował ją w miejsce obrony Włocha. Słysząc jak ten pod nosem siarczyście klnie w ojczystym języku wstępowały w niego nowe siły. Kątem oka spoglądając na trybunę gdzie siedziała blondynka z synkiem Bąkiewicz uśmiechnął się szeroko pod nosem. Podrzucając piłkę uderzył ją najmocniej jak mógł. Lecąc nieprzyjemnie nisko otarła się lekko o siatkę. Włoski libero przekonany, że zagrywka wyjdzie na out odsunął się jednak stojący za nim Lorenzo nie miał już czasu na ten manewr. Piłka uderzając go w ramie poleciała w lewą stronę gdzie nie stał żaden kolega z jego drużyny. Sędzia przeciągłym gwizdnięciem dał sygnał, że spotkanie właśnie dobiegło końca. Wygrana Polaków pozwoliła na dopisanie do tabeli aż trzech punktów na korzyść biało-czerwonych. Szybkie wymienianie uścisków pod siatką też nie obyło się bez kpiących uśmieszków zarówno ze strony Bąkiewicza jak i Perazzolego. Ale brunet się tym nie przejmował. Nie siadając tak jak reszta jego kolegów na środku boiska, od razu skierował swoje kroki w stronę barierek, gdzie czekała już na niego Eliza i Mikołaj.
- Wujek byłeś świetny.
Śmiejąc się radośnie Michał pocałował chłopczyka w czoło. Chociaż nalegał, aby malec zwracał się do niego po imieniu, blondynka nie chciała się na to zgodzić. Od początku uczyła synka, aby starszych od siebie traktował z szacunkiem, a nie jako równych sobie więc przejście na ty z trzydziestoletnim już siatkarzem nie wchodziło w grę.
- No widzisz bo grałem specjalnie dla ciebie. Chcesz wejść na płytę boiska?
- A mogę?
- No pewnie?
Biorąc go na ręce Bąkiewicz ostrożnie przetransportował chłopca na swoją stronę.
- Jak chcesz to idź pobaw się z innymi dziećmi bo patrzę, że Ignaczak Junior już zaczyna tam wszystkimi rządzić.
Młody Szymecki z uśmiechem poszedł na wskazane przez siatkarza miejsce, a tymczasem Eliza zwinnie przedostając się pomiędzy barierkami znalazła się bliżej Michała. Oplatając dłońmi jego talię mocno się do niego wtuliła.
- Dziękuje.
- Za co? – brunet z uśmiechem odgarnął kosmyk jej blond włosów, który opadał na jej twarz
- Już dawno nie widziałam, żeby Mikołaj aż tak mocno się uśmiechał. Zupełnie jakby zapomniał chociaż na chwilę o swojej chorobie.
- Musimy zdecydowanie częściej robić takiego wypady. Pomyślałem, że może wybralibyśmy się w przerwie świątecznej do Zakopanego? Jakiś domek na obrzeżach miasta, kominek, las i te sprawy. No i oczywiście nasza trójka.
- Wiesz, że to nie jest uzależnione od nas, a od wyników badań. Co nie zmienia faktu, że na pewno byłoby cudownie – wspinając się na palce dziewczyna musnęła swoimi wargami policzek mężczyzny
Wpatrując się w siebie na ich twarzach gościły uśmiechy zupełnie tak jakby dookoła nich nie znajdywało się kilka tysięcy ludzi. Jednak ich radość nie trwałą długo.
- No proszę jakie to urocze. – Lorenzo stojąc za nimi z dezaprobatą pokręcił głową – Patrzę Eliza, ze masz jakąś słabość do siatkarzy prawda?
- Nie twój interes.
- Właśnie o to chodzi, że mój. W końcu jesteś matką mojego syna i nie życzę sobie by taka pseudo gwiazda jak nasz pan Bąkiewicz się nim zajmowała.
- Daruj sobie. – mocniej obejmując blondynkę w pasie Michał spojrzał gniewnie na Włocha – I dobrze ci radzę zostaw Elizę i Mikołaja w spokoju.
- Bo co mi zrobisz? Uderzysz mnie? Naślesz na mnie kolegów.
- Żebyś się nie zdziwił. – brunet już chciał ruszyć w stronę atakującego, ale zwiększając uścisk jego ręki zatrzymała go
- Eliza mam nadzieję, ze przemyślałaś sprawę o której mówiłem ci wczoraj w hotelu.
- Nie musiałam. Nie ma mowy, żebyś spotkał się z Mikołajem, rozumiesz. Nie pozwolę ci na to. Nie było cię kiedy mały był chory, to nie ty jeździłeś z nim od szpitala do szpitala, to nie ty musiałeś tłumaczyć mu dlaczego tatuś go zostawił wiec teraz nie masz prawa żądać ode mnie ułatwienia ci kontaktów z nim. – drżący głos zdradzał jak bardzo blondynka stresuje się całą tą sytuacją – Mikołaj jest tylko i wyłącznie naszym synem i ty nie masz prawa rujnować jego spokoju, rozumiesz.
- To się jeszcze okaże. – spoglądając w stronę gdzie malec bawił się z innymi dziećmi Lorenzo uśmiechnął się cynicznie pod nosem – Od następnego sezonu gram w Polsce i jeśli ty nie dasz mi sama przyzwolenia na widywanie się z synem złoże odpowiednie papiery do sądu. I myślę, ze chyba lepiej będzie jeśli sama powiesz Mikołajowi o mnie, no chyba, że chcesz żebym Cię w tym wyręczył?
- Ani się waż... – Bąkiewicz już chciał coś powiedzieć, ale Włoch ostro mu przerwał
- Macie czas do jutra. Albo powiecie Mikołajowi o mnie, albo ja zrobię to sam. Odwracając się na pięcie pewnym siebie krokiem ruszył w stronę grupki kibiców, którzy z długopisami i notesami w dłoniach wołali go po imieniu. A tymczasem Eliza wtulając się twarzą w reprezentacyjną koszulkę Michała cichutko łkała...