Rozdział 14 – „Nie chcę go ranić już więcej. Nie chcę zabierać jego życia. Nie chcę być... Morderczynią.”

Czasami wszystko wydaje się idealnym obrazem w którym żyjemy. Jednak nie zawsze jest do końca tak jak powinno być. Nie wszystko może trwać wiecznie mimo naszych obietnic i wielkich uczuć. Jeden gest potrafi wszystko zepsuć i nie ma na to rady. Jesteśmy tylko ludzi i do naszej ludzkiej natury należy popełnianie błędów, która albo się da naprawić, albo też nie i tym samym przekreślają całą naszą misternie zaplanowaną przyszłość. Jedno nieporozumienie niesie za sobą czasami czyny, których nie jesteśmy w stanie odwrócić. Sami zabijamy swoje plany.

Diana po nie udanym World Grand Prix była na siebie wściekła. Przegrany mecz z Chinkami był w dużej mierze jej winą. Nie skończyła najważniejszych piłek. Tego dnia kompletnie nie była sobą a trener Alojzy Świderek uparcie trzymał ją na boisku wierząc, że rudowłosa się odblokuje. Jego nadzieje były złudne. Nie udało jej się. Wszystko szło tego dnia na opak. A to był dopiero początek jej problemów. Jarosz musiała znaleźć chwilę czasu dla swojego brata, który również miał problemy z formą, a Mistrzostwa Europy zbliżały się coraz większymi krokami, a dziennikarze po meczach sparingowych z Francją nie zostawili na nim suchej nitki. Na dodatek Zbyszek nabawił się nie groźnej kontuzji, która wykluczała go z gry na dwa tygodnie. Był bardziej marudny niż kobieta w ciąży, ale Diana starała się go zrozumieć. Ona do tej pory nie miała ani jednej poważniejszej kontuzji. Dziękowała za to Bogu i liczyła, że jak najdłużej będzie dane jej grać bez problemów zdrowotnych. Miała kilka dni wolnego, które i tak spędzała w Spale. Przecież Zbyszek miał treningi, po których mogli razem spędzić czas. Tak mimo możliwości powrotu do Nysy i spędzenia kilku nocy w swoim własnym łóżku i możliwości cieszenia się z jedzenia domowych obiadów ona wybrała miejsce pracy. W końcu miała się zmienić. Miała podejmować decyzję, które kiedyś nie wchodziły w grę. Miała pokazać Zbyszkowi, że jej też na nim zależy i że go kocha. Jeśli chodzi o oświadczyny to radości męskiej drużyny, a już zwłaszcza Jakuba Jarosza nie było końca. Cieszył się jak wariat i cały czas powtarzał, że w końcu Bartman pokonał swój strach przed przyszłym teściem. Rozmyślając o tym i o owym panna Jarosz kierowała swoje kroki w kierunku pomieszczenia gdzie mieszkali Zbyszek i Michał.

- A ty gdzie lecisz siostra? – Kuba zaczepił Dianę, która szła hotelowym korytarzem.

- A do Zbyszka. Coś ode mnie chciał i prosił mnie, żebym przyszła do niego jak skończycie trening – odpowiedziała Jarosz i uśmiechnęła się do brata.

- No proszę po tych oświadczynach to promieniejesz, a z tego co wiem to podczas cichych treningów ze Zbyszkiem ani jedna piłka nie ląduje na aucie – zaśmiał się Jakub.

- Przesadzacie. W końcu muszę mieć dobrą formę, nie? – spytała i uderzyła lekko brata w ramię.

-  Ała. Weź zmniejsz obciążenia na siłowni, bo nie długo będziesz wyglądać jak Bartman.

- Jakubie Jarosz idź mi stąd, bo jak cię dorwę to nie ręczę za siebie – powiedziała Diana i zaczęła gonić Kubę po hotelu, ale zatrzymała się przy wejściu do pokoju Zbyszka, a Kuba pobiegł dalej.

Rudowłosa zapukała delikatnie w drewniane drzwi i czekała, aż usłyszy słowo ‘proszę’. Mimo tego, że byli parą uważali, że każdemu należy się pewna prywatność i postanowili ją zachowywać chociaż w prostych gestach jak pukanie do drzwi. Jednak nie usłyszała żadnego słowa, które świadczyłoby o tym, że osoba zakwaterowana w tym pokoju życzy sobie jej obecności. Delikatnie i po cichu otworzył drzwi licząc, że może Bartman po prostu najzwyczajniej w świecie po prostu zasnął. Jednak gdy znalazła się w progu usłyszała strzępki rozmowy.

- Mój Skarb za mną tęskni? Oj ja za moim Skarbem też tęsknie.

- …

- Szkoda, że nie mogę przyjechać do Warszawy, żeby przytulić moje kochanie. Strasznie dużo pracy mamy jeszcze.

- …

- Powiedziałem, że przyjadę kiedy tylko będę miał wolne i nawet Diana mnie nie zatrzyma. W końcu musze zobaczyć się z Maleństwem – powiedział Bartman, który stał tyłem do drzwi i nie widział Diany.

W zielonych tęczówkach Jarosz pojawiły się łzy. Nie wiedziała z kim rozmawia Zbyszek, ale kompletnie jej się to nie podobało. Za kim on mógł tęsknić i kto był ważniejszy od niej? Przecież zawsze mówił, że jest jedyna na świecie. Czyżby kłamał? A te zaręczyny miały tylko uśpić jej czujność? Jeśli tak to Zbyszek okazał się zwykłym kretynem, który nie zasługiwał na nic, a już z pewnością na jej miłość. Wybiegła z pokoju, a łzy toczyły się powoli po policzkach. Szła w stronę swojego pomieszczenia i podpierała się ściany. Cichy szloch wstrząsał jej delikatnym ciałem. Nie chciała wierzyć w to co słyszała, ale słowa mówiły wszystko. Zbyszek kogoś miał i nie zamierzał tego kogoś zostawić. Dalej zamierzał grać na dwa fronty. A ona naiwnie wierzyła, że on się zmieni. W końcu to był tylko Bartman. Zapłakana próbowała otworzyć kluczem drzwi do pokoju swojego i Elizy, ale łzy, które gromadziły się w jej oczach utrudniały jej widoczność.

- Cześć Diana. A ty nie u Zbyszka? – tuż obok niej pojawił się Michał Kubiak. – Specjalnie wygonił mnie z pokoju mówiąc, że ty będziesz – powiedział siatkarz.

- Byłam już. Szkoda, że nie powiedział mi o której mam być żeby na czas skończył rozmawiać z tą niunią przez telefon – stwierdziła Diana, która nie zamierzała ukrywać tego, że jej świat właśnie się zawalił.

- Jaką niunią? O czym ty mówisz?

- Zbyszek ma kogoś w Warszawie. Usłyszałam jego rozmowę przez telefon – wyszeptała Diana, która po chwili znalazła się w ramionach Kubiaka i skutecznie swoimi łzami moczyła jego koszulę.

Mężczyzna wprowadził ją do pomieszczenia i usiadł razem z nią na łóżku. Cały czas trzymał ją w swoich objęciach. Nie bardzo wszystko rozumiał zwłaszcza, że Zbyszek jak najęty rozmawiał o możliwej dacie ślubu z Dianą i że ma nadzieję iż siatkarka zgodzi się na rozpoczęcie przygotowań.

- Malutka spokojnie. Przecież może to pomyłka jakaś – powiedział Kubiak.

- Jaka pomyłka. On chce wrócić do Warszawy nie zważając na mnie nawet – stwierdziła Jarosz i spojrzała w zielone tęczówki Michała.

Świat na chwilę się zatrzymał, a ona przez moment zapragnęła poczuć smak jego ust. Nie myślała racjonalnie. Przecież Zbyszek ma inną więc ona nie musi o nim pamiętać. Skoro on nie jest z nią szczery to czy ona musi? Nieśmiało pocałowała Kubiaka, a to pociągnęło za sobą skutki nieodwracalne, ale o tym jeszcze nie wiedziała.

DZIEŃ PÓŹNIEJ

Michał nie mógł uwierzyć w to co stało kilka dni temu w mieszkaniu Elizy. Nie wierzył, że blondynka go okłamała. Przecież to nie mieściło się w jego głowie. Nie rozumiał czemu go oszukała. On nie jest typem mężczyzny, który zostawia kobietę z powodu tego, że ma dziecko z poprzedniego związku. Przecież miała prawo ułożyć sobie życie po tym jak się rozstali. Z tym już się pogodził, że miała kogoś po nim przecież nie obiecywali sobie, że będą się kochać ponad wszystko. Jednak to, że go okłamała było dla niego ciosem prosto w serce. Ponownie zaangażował się w ten związek,  ona potraktowała go jak zwykłego mężczyznę, który nie posiada uczuć. To wszystko co się działo nie ułatwiało u ułożenia swoich myśli. Eliza nie odzywała się do niego. Rozumiała, że to on sam musi podjąć decyzję czy chce dalej z nią być. Bąkiewicz nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić. Chciał z tym o kimś porozmawiać, ale nie bardzo wiedział kto może się do tego nadawać. Potrzebował, żeby ktoś mu doradził co ma robić. Wiedział, że chłopaki z kadry się do tego nie nadają. Każdy z nich miał jakieś swoje problemy, więc nie ma sensu dokładać na ich barki swoich, a przecież oni nie znali Elizy. Mogli by o niej pomyśleć źle, a tego nie chciał. Nie chciał, żeby ktoś wziął ją za osobę, którą nigdy nie była.  Michał teraz zaczynał rozumieć dlaczego w jej błękitnych tęczówkach, które kiedyś cieszyły się życiem i były pełne radości teraz gościła tęsknota, ale niczym nie wyjaśniony strach. Przecież jej synek wyglądał na całkiem zdrowego. Gdzieś tam rozsądek podpowiadał mu, że blondynka nie tylko ukryła przed nim fakt, że ma synka, ale też, że coś z nim nie tak. Przez chwilę zastanawiał się kto może wiedzieć coś więcej o Elizie niż ona sama chciała powiedzieć o sobie samej. W sumie nikt mu nie przychodził do głowy. Jednak analizując wszystkie koleżanki z Muszyny, które były na zgrupowaniu Kady dłużej zatrzymał się przy Dianie. Zauważył, że obie dziewczyny są ze sobą bliżej i częściej ze sobą rozmawiają na przerwach niż z pozostałymi. Czuł, że to może być jedyna osoba, która może mu pomóc uporać się z myślami. Postanowił z nią natychmiast porozmawiać. Kadrowiczki miały kilka dni wolnego i część z nich rozjechała się do domów, a kilka wróciły do Spały aby móc trenować indywidualnie według zaleceń trenerów. Do tej drugiej grupy zaliczała się Diana, a Eliza gdzieś wyjechała i nikt nie wiedział gdzie. Michał czym prędzej wyszedł z pokoju i skierował swoje kroki do pokoju rudowłosej siatkarki. Zapukał i wszedł do środka gdy usłyszał zgodę na wejście.

- Coś się stało? – spytała Diana, która wyglądała na strasznie bladą i zachowywała się dość dziwnie.

- Chciałbym z tobą porozmawiać – powiedział Michał i usiadł na łóżku Elizy.

- Ale o czym?

- Jak dobrze znasz Elizę?

- A co to za wywiad środowiskowy? Jesteście dorosłymi ludźmi i z tego co wiem doskonale się dogadywaliście, a teraz Eliza po powrocie z Chin nagle spakowała rzeczy i wyjechała do domu – Diana celowo nie powiedziała, że blondynka wyjechała do synka, który przebywał w specjalnym ośrodku oddalonym od Spały o pięćdziesiąt kilometrów.

- Jak dobrze znasz Elizę?

- Michał, ale o co ci chodzi?

- Wiesz, że ma syna?

- A ty skąd o tym wiesz? – spytała Diana, która na chwilę zapomniała o poprzedni wieczorze.

- Podczas malowania jej mieszkania w sypialni zostawiłem telefon i gdy po niego wróciłem zauważyłem zdjęcie małego chłopczyka na stoliku przy łóżku.

- Czyli tak się dowiedziałeś o Mikołaju – powiedziała Diana jakby sama do siebie.

- Czyli ty wiedziałaś od samego początku?

- Tak. Cała kadra kobiet wie i sztab szkoleniowy. W Muszynie też wszyscy wiedzą dlatego możemy jej ułatwić opiekę na dzieckiem.

- Ale czy z Mikołajem jest coś nie tak, że ona tak skrzętnie go ukrywa.

- Michał ja nie mogę tego powiedzieć. Obiecałam jej że nic nikomu nie powiem.

- Diana, proszę cię. Pomóż mi, bo ja nie wiem co o tym myśleć.

- Michał zrozum, że jej obiecałam.

 - A ją do cholery kocham!

To wyznanie kompletnie zaskoczyło Dianę. Nie spodziewała się czegoś takiego. Nie domyślała się nawet, że między tą dwójką jest coś więcej niż przyjaźń. Nie zauważyła dziwnego zachowania przyjaciółki i tego błysku w jej oczach, ale to dlatego, że za bardzo była zajęta budowaniem swojego szczęścia, które teraz miało czarne barwy w postaci wyrzutów sumienia.

- Poważnie?

- Tak. Pomożesz?

- W tym wypadku tak. Michał wiesz już, że Eliza ma dziecko, ale nie wiesz, że Mikołaj jest śmiertelnie chory. Każdy jego dzień może być jego ostatnim. Eliza poświęca wiele czasu i pieniędzy na ratowanie synka, ale ta choroba jest nieuleczalna. Mikołaj jest chory na mukowiscydozę.

- Słucham? A co z jego biologicznym ojcem?

- Zostawił Elizę gdy wyszło na jaw, że Mikołaj jest chory. Nie kontaktuje się z nią od tego czasu i ona sama wychowuje syna. Jest wspaniałą matką, a Miko to cudowny chłopak. Pełen radości, ale wie, że jest chory. Kiedy tylko Eliza znalazła ośrodek, który specjalizuje się w leczeniu a raczej przedłużaniu życia dzieciom, które są chore natychmiast tam zapisała syna. I Mikołaj przebywa w tym ośrodku dopóki Eliza nie skończy zgrupowania.

- Daj mi adres tego ośrodka.

- Eliza zabroniła mi komukolwiek dawać.

- Daj mi ten adres do cholery jasnej i nie utrudniaj tego jeszcze bardziej niż jest skomplikowane! – Michał przestał panować nad swoim zachowaniem.

 Diana bez słowa sprzeciwu napisała na kartce adres o który prosił Bąkiewicz.