Rozdział 12 – „Już teraz wiem, że dni są tylko po to, by do ciebie wracać każdą nocą złotą.”

Diana, siedziała w stołówce obok Zbyszka. Lewą rękę bawiła się włosami ukochanego, który jadł większą ilość śniadania niż ona jadła w ciągu całego dnia, ale w końcu był mężczyzną. Dziewczyna z lekkim uśmiechem oparła swoją brodę o ramie Bartmana, a on tylko delikatnie musnął jej odsłonięte czoło i powrócił do jedzenia. Rudowłosa do tej pory nie mogła uwierzyć w to, że to dla niej Zbyszek zmienił klub. Od kilku miesięcy niczym mantrę powtarzał to, że nie zamierza opuszczać Politechniki, że w Warszawie ma wszystko czego potrzebuje kiedy nie ma Diany w pobliżu. Tutaj ma rodzinę i to jest dla niego najważniejsze, a na dodatek znał przecież stolicę Polski jak własną kieszeń, więc jego życie w tym mieście było dużo łatwiejsze. W Jastrzębiu musiał wszystko zaczynać od nowa. Musiał poznać ulicę, drogę do hali. Wszystko musiał zaczynać od zera. Mimo to wszystkie minusy wynagradzał mu jeden niepodważalny fakt, ze teraz łatwiej będzie mu kontaktować się z Dianą. Przecież odległość o 100 kilometrów mniejsza dawała im możliwość częstszego odwiedzania się wzajemnie. Od niedawna między nimi wszystko układało się lepiej niż kiedykolwiek.

- Uśmiechasz się – powiedział Zbyszek, gdy wypił do końca herbatę.

- To chyba dobrze – stwierdziła dziewczyna i spojrzała w ukochane zielone tęczówki.

- Idealnie – rzekł Bartman i pocałował w policzek.

Gdy znajdywali się w otoczeniu innych kadrowiczów swoje czułości ograniczali do minimum. Nie zamierzali grać innym kobietą czy mężczyzną na nerwach swoim uczuciem. Przecież pozostali zostawili swoje drugie połówki w domach. Tęsknili za nimi niezmiernie, a oni mieli to szczęście, że wieczory mogli spędzać razem. Mogli razem iść na śniadanie i chociaż otoczeni gromadą sportowców zjeść je razem. Mieli to szczęście, że czuli swoją bliskość codziennie dopóki, któreś nie musiało wyjechać na mecz. Jednak razem cieszyli się z powodu tych chwil, które mogli spędzać razem.

Zbyszek, nie podejrzewał, że jakakolwiek kobieta może w jego życiu znaczyć tyle co Diana. Rudowłosa, była jego ideałem, który odbiegał o tego o którym marzył. Przecież nie była brunetką o błękitnych oczach i idealnej figurze. Obiecał sobie, że jego kobieta nigdy nie będzie sportowcem. Jednak los zagrał mu na nosie i to porządnie. Przecież rude włosy i zielone oczy, a także fakt, że Jarosz grała w siatkówkę stawiały ją na ostatnim miejscu obok wymarzonej kobiety mężczyzny. Teraz po dwóch latach związku Bartman przyznawał, że nie potrafi postawić obok siebie innej kobiety. Jego rodzice również zaakceptowali Dianę. Szybko znalazła z nimi wspólny język. Fakt jest faktem, że od początku wiedział, że ten związek nie będzie należał do najłatwiejszych. Jednak postanowił podjąć się tego zadania. Chciał być z Dianą i nie zważał na przeciwności losu, nie zważał na słowa przyjaciół, którzy mówili mu, że to wszystko rozpadanie się z powodu odległości jaka ich dzieli, że to nie ma sensu. Wielu jego znajomych myślało, że to jego zdrada będzie powodem rozpadu tego niby związku. Czy te wszystkie głosy to były głosy życzliwości? A może ktoś po prostu zazdrościł mu tego, że w końcu zakochał się szczęśliwie i jego uczucie zostało odwzajemnione? Bruneta od kilku dni zaskakiwało zachowanie Michała Kubiaka, który dziwnie mu się przypatrywał. W zasadzie przestali spędzać ze sobą czas tak jak za dawnych lat. Głównie z powodu próby odbudowania relacji między Dianą, a Zbyszkiem. Siatkarza częściej w wolnym czasie można było zauważyć na treningach dziewczyny czy w jej towarzystwie niż w gronie swoich kadrowych przyjaciół z którymi miał przecież walczyć o najwyższe cele. Dopiero teraz do Zbyszka, dotarł fakt, że zapomniał o Michale. W jakiś sposób zaczęły dręczyć go wyrzuty sumienia i postanowił coś z tym fantem zrobić.

- Zbyszek, jesteś tu czy cię nie ma? – Diana, dała swojemu chłopakowi lekkiego kuksańca w bok.

- Co? – spytał rozkojarzony i zdziwiony spojrzał na stojącą przed ich stolikiem Elizę, która czekała na odpowiedź.

- Eliza, pytała się czy może się dosiąść – wyjaśniła wszystko Jarosz.

- Jasne. Siadaj – powiedział Zbyszek i uśmiechnął się przepraszająco do Elizy.

- O czym tak myślałeś? – spytała Diana.

- O tym, że mało czasu spędzam z Kubiakiem. W końcu to mój przyjaciel – powiedział Bartman.

- To zrób z tym coś – stwierdziła rudowłosa.

- Zrobię, zrobię. I to już dziś. Wybaczysz mi, że zobaczymy się dopiero jutro? – spytał Zbyszek i z czułością dotknął policzka dziewczyny.

- Jasne, że tak. Nie martw się o mnie. Jestem dużą dziewczynką i dam sobie radę doskonale. Poczytam książkę…

- Znowu „P.S. Kocham Cię”? – dziewczyna nad głową usłyszała inny męski głos.

- Bąkiewicz, wiesz, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła? – spytała Jarosz ze śmiechem, a po chwili dodała. – Usiądź, obok Elizy, bo zaraz twoje śniadanie wyląduje na mnie.

- To jaką książkę będziesz czytać? – doczekiwał Michał.

- Tą o którą pytałeś pożyczyłam Elizie, bo prosiła, więc może zagłębię się w jakimś kryminale.

 - Nie znacie jakiejś dobrej ekipy remontowej? – spytała blondynka ni z tego ni z owego, kompletnie odbiegając od tematu związanego z literaturą.

- Nie, a co się stało? – spytała Diana.

- Musze zrobić mały remont w mieszkaniu, a konkretnie pomalować ściany. Tata, nie da rady, więc muszę poszukać kogoś kto mi to zrobi – odpowiedziała Eliza, a w duchu modliła się aby Diana, nie wyskoczyła nagle z Mikołajem. Dalej uważała, że im mniej osób wie o jej synku tym lepiej.

- Przykro mi, ale nie znam nikogo. Moje mieszkanie też woła o remont, ale poczekam z tym jeszcze rok. Może sytuacja się zmieni – odpowiedziała Diana z uśmiechem i mocniej wtuliła się w Zbyszka.

- Ale po co ci ekipa remontowa? Pomalować ściany każdy potrafi. Zwłaszcza, że teraz farby są lepsze niż kiedyś i nie potrzeba osób wyszkolonych w tym fachu. Chętnie ci pomogę – swoją pomoc od razu zaoferował Michał, który widział w tym idealną okazję do jeszcze większego zbliżenia się do siatkarki.

- Ale tak sam? – spytała zdziwiona Szymecka.

- Nie no. Któregoś z chłopaków poproszę. O na przykład Zbyszek mi pomoże. Prawda, Bartman? – spytał starszy mężczyzna swojego kolegę, który był myślami zupełnie w innym świecie.

- Ale co? – spytał Zbyszek, który usłyszał tylko swoje nazwisko.

- Zgadzasz się tak? – Michał celowo nie powiedział koledze o co chodzi. Chciał go w ciemno wciągnąć w remont w Muszynie.

- Ale na co?

- No na to co powiedziałem. Zgadzasz się tak?

- Tak, tak… Dobrze wiecie co ja idę pogadać z Kubiakiem – powiedział zielonooki i wstał od stołu.

- Czyli musimy przed Mistrzostwami znaleźć wolny weekend na remont w domu Elizy – powiedział Michał i czekał na reakcję Bartmana.

- Jaki znowu remont?

- No ten co zgodziłeś mi się pomóc.

- Ja się zgodziłem? – spytał siatkarz i gdy zauważył, że dziewczyny pokładają się ze śmiechu widząc jego zdziwioną minę już wiedział co się stało i krzyknął. – Bąkiewicz ja cię kiedyś zabiję!